Op het programma van deze
vakantie stonden maar liefst 8 excursies gepland in het Kroatische land. Weinig
tijd dus om de badplaats te ontdekken zou je denken. Toch waren er 2 rustdagen
die naar eigen inzicht konden worden gebruikt, door langs de winkeltjes en over
de boulevard van de badplaats te flaneren. Voor mij als ervaren wandelaar
betekende dat niet dat er 2x 15 km gewandeld moest worden om de dagen gevuld te
krijgen. Twee ochtenden het wandelpad verkennen langs de baai zou genoeg zijn
om te genieten van het lichtblauwe panorama van het zeewater en eigenaardige
wolkenpartijen. De vakantiefoto's zouden natuurlijk uit deze schitterende
vergezichten bestaan. En behalve dat natuurlijk ook de vele te bezoeken stadjes
en de dag in het Nationale Park Plitvice. De excursies zouden zeker 15 foto's
moeten opleveren. De verschuiving van de rustdag was door de goedlachse
buschauffeur Maurice bepaald, wat betrekking had op de rijtijdenwet. En dus
niet als een vastgestelde tv-programmering dat niet meer veranderd kan worden.
De gids die 5 talen sprak
en zichzelf Boris noemde vergezelde onze groep bij de 5 excursies naar de
stadjes. In de touringcar begon zijn eerste ochtend met allerlei weetjes en
feitjes waarin hij geboren was. Als proef op de som zei hij alle bomen en
planten uit het Nationaal Park te kennen. Het werd logisch uitgelegd, want na
17 jaar gidsen had het hem genoeg kennis uit de natuur opgeleverd. In het park
zelf leverde de kristalheldere meren genoeg plaatjes op om de vergelijking met
het paradijs die God aan Adam en Eva wilde schenken. Alleen de moderne
treintjes en eettentjes uitgezonderd.
Volgens plan gingen alle
excursies met de gids door waarbij Boris zoveel mogelijk uitlegde wat Maurice
niet mocht te vertellen. Want dat bleef een feit: buschauffeurs mochten in veel
landen niet gidsen dat kan uitlopen op een fikse boete. Op het stadje Rovinj na
mocht Maurice als een vrije burger door de straatjes wandelen.
Het gegeven van wat mijn
vriend had verteld over de typische plaatsen waar je steeds naar terug verlangt
was niets teveel gezegd. De bezochte stadjes boden behalve de dromerige
steegjes en uitgekiende pleintjes ook genoeg winkeltjes om souvenirs te kopen. Omdat
in alle stadjes een aandenken te kopen ging mij echter te ver. Op de laatste
dag in de badplaats zou ik pas een souvenir gaan kopen om mee te nemen.
Na het eiland en het stadje
Krk, uit te spreken zonder klinker, bezochten we ook het Francistenklooster.
Deze kon met een klein pontje op 20 minuten van het vaste land bereikt worden.
Na de belevenis van de ruimtes met opgegraven voorwerpen en Romaanse kerkzaal
restte alleen nog het bezoekje aan de wijnproeverij. Dat vond plaats in het
dorpje Vbrinsk en werd afgesloten met een lunch van stokbrood met beenham en
kaasplakjes. De leuke afsluiter voor de aankomst bij het hotel, kwam van de
Limburgse reizigster in de bus. Schuin tegenover Maurice zat ze met een
kladblaadje de ene na de andere mop te vertellen. Alleen de steekwoorden op het
kladblaadje herinnerde haar eraan dat ze geen enkele mop vergat. Tot aan de 2de
brug naar het vaste land lachte iedereen om haar grappen.
De grotten van Postonje
hadden veel weg van een rondleiding door de schatkamers van de prehistorie voor
de mensheid. Velen uitstulpsels van afgebroken rotspunten zorgde voor een
angstaanjagend tafereel. Door de Duitssprekende gids begeleidt kwam het over
als enorm hol dat pas sinds een eeuw ontdekt is. Alleen de 10 minuten heen en
terug met het treintje vergaten even dat het grote grotten netwerk zeer diep
onder het aardoppervlak blootgelegd was. Na anderhalfuur kwam ik weer terug in
de hitte van de dag. Ik trok mijn jasje uit, aangezien 30 graden veel warmer is
dan de koelte van 19 graden in de grotten.
Het afscheidsmaal in het
restaurant bij Didam duurde slechts een uur en bestond uit een driegangenmenu
met salade, friet en ijs. Niet zo groots en sjeik opgediend als in het
viersterrenhotel, maar op zijn Hollands gezegd 'beter een luis in de pot dan helemaal geen vlees.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten