De avond van de reis naar de zon

De avond van de reis naar de zon

Eerlijk gezegd is er geen slechter begin van de avond dan je bus moeten missen. Tijdens de overstap van trein naar de betreffende bus was ik nog in een vrolijke stemming van er kan mij niks gebeuren. Als de wachtende bus met zijn groen witte kleur dan niet met een al te nette draai je achterlaat voel je je teleurgesteld. Ik heb mij geleerd in deze situaties te beheersen want ik heb genoeg ervaring sinds ik mijn halve jeugd in alle vormen van OV heb gereisd. Na een kleine vijf minuten zag ik een volgende bus met op de voorzijde boven de voorruit het lijnnummer en de plaats Wageningen erop vermeld. Toen hij voor de halte stopte en ik in de bus stapte zat de chauffeur relaxt in zijn berijderstoel uit de voorruit te kijken. Zonder na te denken keek ik de chauffeur aan en zei "Ik moet naar Driebergen, kan ik ook met u mee rijden en overstappen in bv. Rhenen?" De chauffeur die uit zijn hoofd de routes van de bussen en lijnnummers kenden antwoordde direct; "Ja, dat kan, dan moet je in Rhenen overstappen op lijn 50 die een keer in het half uur gaat." Hij keek mij recht aan met maar niet voordat zijn ogen mij een groet gaven door ze van de voorruit naar mij te richten. "Eens even kijken" ging ik verder "dan kan ik beter verder met de trein naar het volgende station, dan ben ik dichterbij en sneller bij het hotel." De chauffeur "Ja dat zou ik ook maar doen." Ik verliet snel de bus en liep regelrecht naar het juiste perron voor de trein die, naar ik dacht over een kwartier zou gaan. Op het perron werd ik in het duister van de avond verlicht door verspreide TL lampen die een vaag schijnsel achterlieten op de grijsgrauwe tegels.

Na nog meer vertraging was het op het volgende station al even rustig als bij mij in Rheden, met het verschil dat hier af en toe een bus kwam aanrijden en er een grotere hoeveelheid auto's stond geparkeerd. In een van deze geparkeerde auto's stond TAXI op het dak van de wagen die zwart was, en waarin een kordaat geklede vrouw in alle rust een krant zat te lezen. In mijn gedachten was de snelste manier om bij de Reünie te komen niet de bus maar de taxi, dus liep ik de koplampen van de zwarte wagen met TAXI erop tegemoet. Na een kort overleg met de bestuurster besloot ik in gezelschap naar het betreffende hotel van de Reünie te rijden, maar niet voordat we langs een betaalautomaat zouden komen, om de rit te kunnen betalen. Hiervoor was papiergeld nodig waarop minimaal twee cijfers moesten zijn afgedrukt. Zo stelde ik haar gerust om  het aantal kilometers via de omweg naar de betaalautomaat erbij mee te nemen, want ze kreeg misschien weinig fooi van deze baan.

Het was donker buiten en in een omgeving als deze waren de straten als lanen met veel koopwoningen aan weerszijden en stevige bomen op de lange stoepen. De betaalautomaat lag naast een winkelcentrum dat mij eerst niet was opgevallen omdat ik zo snel mogelijk wilde pinnen, want de taximeter liep door waardoor de ritprijs ook steeds hoger zou worden. Na drie minuten had ik de klus geklaard en reed de vrouw met een niet al te hoge snelheid naar het hotel dat dicht bij de spoorlijn lag.   

Een waar lichtschijnsel verlichtte mij toen ik de elektronische schuifdeuren doorging naar de receptie die hooguit tien meter verder lag. Hotels met drie sterren als deze waren luxe, met lange rechte gangen en een lobby met haardvuur dat netjes met staalglas was afgeschermd in de schouw.  Ik had onderwijl een kort gesprekje gevoerd met de vrouwelijke receptioniste die al aardig op leeftijd was. De lobby was rechts, maar op het witte bord dat op schouderhoogte recht voor mijn neus, stond met een zwarte stift geschreven de naam van de reisorganisatie met een pijl naar links. Ik nam dus de lange rechte gang met rijen kapstokken aan de linkerzijde die naar het restaurant ging, dat vanaf de receptie net niet te zien was. Het restaurant was dat van een driesterren hotel met ruimte voor stoelen, luxe zit banken naast lange rechte tafels waaraan makkelijk twaalf mensen konden zitten aan grote witte borden. Geserveerd door keurige in het zwart geklede obers waar er hier maar weinig te zien waren.

Er was geen muziek hoorbaar maar er liepen minstens vier obers rond met genoeg witte borden en een dienblad in hun hand meenemend. Recht voor mij zag ik een lege stoel aan het uiteinde van de lange eettafel, en besloot de medereizigers die aan weerszijden zaten te verrassen door plaats te nemen.                                                                                Vlug trok ik mijn jas uit en schoof die behendig om de leuning van de stoel en ging zitten. De eerste kennismaking ging makkelijk aangezien iedereen op de menukaart zat te wachten, toen opeens een ober mij de menukaart aangaf. Na een paar minuten had ik het voorgerecht en het hoofdgerecht besteld, met moeite, want op de menukaart stond teveel 'of' vermeld dat twijfels laat bestaan over wat je nou moet kiezen. Een gesprek aangaan was nu wat gemakkelijker geworden, aangezien ik en de medereizigers een reis hadden beleefd die over de aangename temperatuur van Zuid Europa ging.

Een kwartier later zat ik verrukkelijk te genieten van mijn voorgerecht waarna het hoofdmaal zou volgen. Dit bestond uit kalfsfilet met ronde aardappeltjes als gele balletjes, en een klein glas gevuld met cola. De vooraf gekochte drankbonnetjes, gehaald via een omweg naar de receptie en terug, waren klein maar direct aan de mannelijke ober te geven zodat mijn eerste drankje al was gekocht. De maaltijd smaakte er niet slechter om, omdat de kalfsfilet zeer goed te snijden was, en waarbij ik het idee kreeg voor het eerst sinds lange tijd luxe te eten. Er was geen kok te bekennen in de eetzaal maar ook het toetje, dat bestond uit gebak en druiven, was het compliment voor de bereiding waard. Helaas ging het te snel op, waardoor ik het idee kreeg nog meer te willen eten. Ik kon mij in deze situatie niet beheersen omdat ik zelden zoiets lekkers gegeten had.  Ik keek snel naar de digitale cijfers op het scherm van mijn horloge en zag dat het uur nog maar drie kwartier tot het feest was, en er een beetje haast was geboden om te eindigen met het zojuist geëindigde toetje. Als straks de discovloer was gevuld met dansers en danseressen en glazen bier op de bar zou ik echt los gaan.

Terug naar de lange gang om mijn jas op te hangen aan de hanger die van sterk hout gemaakt was, kwam de mannelijke tafelgenoot die mijn buurman was geweest mij tegemoet met mijn blauwwitte tasje in zijn ene hand. Ik stond even perplex en had niet meteen een antwoord gereed. "Eh, hartelijk bedankt voor het brengen, ik ga straks ook naar de andere zaal jij ook?" zei ik snel waarbij ik naar mijn tasje keek. Hij zei: "natuurlijk, maar dit tasje geef ik nog even mee, want ik wist niet of je nog terug ging naar het restaurant." Ik gaf als laatste antwoord: "Hartelijk bedankt en tot straks misschien." Ik raapte mijn tasje op aan de witte koorden om het zo naar de lobby te vervoeren, en zo de zwaarte te voelen van wat er in dat tasje zat. Ik kreeg een blij gevoel en zag ik de verte al de feestzaal voor mij waar de meisjes al dansend om mij heen aardige glimlachen gaven. Romantisch en gevoelloos kreeg ik dan de neiging om met een cola drankje al swingend tussen de opgemaakte babes met hun naaldhakken met mijn eigen dans op te vallen.

Helaas stond ik net iets te lang te dromen in de lange gang die er nog net zo rood van het tapijt uitzag als toen ik er de eerste keer doorheen liep. Toch maar naar de lobby en langs de toiletten rechtsaf naar de party, is de weg die een blond uitziende man mij gaf. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan want onderweg in de lobby, was niet aangegeven welke richting ik op moest. Bovendien was het rustig want de meeste hotelgasten waren op dit uur in de avond waarschijnlijk in hun suites of een avondje uit in de stad. Gelukkig vond ik uiteindelijk de toiletten die helder verlicht werden door velen halogeenschijnwerpers in het plafond. Toen ik in een van de urinoirs plaste voelde ik al wat spanning van hoe ik straks voor die babes moest verschijnen. Dat het niet verkeerd zou kunnen gaan wist ik zeker, want ik danste al op vele feestjes op groepsreizen, met mijn armen naar voren en mijn handen als knuisten heen en weer bewegend. Een leuk meisje was meer dan welkom in mijn vrijgezellenbestaan, want ik haastte mij teveel en te snel van de ene naar de andere afspraak. Hoe het dan met mijn huurwoning zou aflopen wist ik niet, alleen dat ik dat samen met het meisje uit zou zoeken, was mijn stellige overtuiging. Ik plaste het laatste straaltje weg en draaide mij direct om naar de deur die toilet en gang van elkaar scheidde en waarachter een nietsvermoedende dame zich bevond. Als het nu maar niet een mooie babe was dacht ik.   

Rechtsaf naar de party was niet moeilijk, aangezien er tegenover de feestzaal in het donker een meisje zat die de drankbonnen verkocht die je met minimaal een tientje kon betalen. Ik groette haar alleen en kwam de feestzaal binnen. Deze was donker ingericht met een lange bar naar achter in de lengte van de zaal. Achter de bar stonden de drie obers uitgebreid geld aan te nemen en drank te tappen die uit van die kraanachtige taps kwamen, die je wel vaker ziet in cafés. Dat er nog niet gedanst werd vonden de obers niet erg, want dat was hun werk niet. Wel de mensen tevreden houden met het vele bier en dat rijkelijk getapt werd. Ik had geen aandacht voor de bar alleen voor de reisgenoten van mijn gemaakte reis, maar ik herkende geen van hen in de donkere feestzaal. Ik liep weer terug naar de lobby waar ik van tevoren ook al had gestaan om een tijdschrift omslachtig door te bladeren met om de vier seconden een andere bladzijde. Dan nu maar de krant lezen dacht ik en deze vond ik ook midden op een van de tafels. Ik had eigenlijk geen zin had om weer die eeuwige interviews te beleven waar vraag en antwoord centraal staan.

Om de tijd te verdrijven koos ik ervoor niet lui voor me uit te gaan staren maar het initiatief te nemen het leesvoer toch uit te dokteren. De Volkskrant met zijn fotokoppen en aansprekende artikelen begon ik vanaf paginanummer vier te lezen, waar "Column" bovenaan in het zwart stond gedrukt. Na een paar minuten had ik de column in het geheel gelezen, en nam ik de omgeving om mij heen in mij op. De lobby zag er nog steeds heel rustig uit met hoorbaar een luidruchtig groepje jong volwassenen richting de zaal lopen waar ik van mening was dat daar het feest gehouden werd. Ik wist het natuurlijk zeker, maar mijn gedachten maken soms even zo gekke sprong dat nadenken opeens zin heeft.

Na tien minuten bevond ik mij voor de tweede maal in de feestzaal die langzaam gevuld werd met reizigers maar niet die mensen die ik kende. Of het moesten de reizigers naar Turkije zijn die ik tijdens het diner had ontmoet en die nu een beetje nonchalant naar het plafond stonden te gluren naar de witte discolampen. Een dj nam ondertussen foto's met zijn Smartphone die hij recht voor zijn ogen hield om maar het juiste gegeven vast te leggen. Geen enkele moment dat ik dacht dat er discomuziek zou komen en dus liep ik naar een statafeltje waar een wildvreemde jongeman stond een beetje nuchter in het rondkijkend. Ik vroeg; "Hoe was jouw vakantie naar waar ook al weer? " De wildvreemde keek mij nietsvermoedend aan en gaf als antwoord; "Ik ben naar Spanje geweest naar een eiland , dat was wel leuk". Mijn ellebogen zochten steun op de statafel en gaven mij figuur een sterke indruk bij het aankijken naar mijn lichaam. Alsof iedereen mij niet voorbij kon kijken terwijl ondertussen er opeens een waar discofestijn begon. Ik draaide mij verrast naar de DJ toe die achter zijn draaitafel stond te wiebelen van links naar rechts.

"Van harte welkom op deze Reünie van One2ghtertravel en het is precies tien jaar dat ze bestaan. Ik wil daar om een klein applausje voor dat gegeven vanaf nu is de dansvloer is geopend". Het zo juist gekozen ritme ging over in een echt disconummer dat je onmiddellijk bekend in de oren klonk, want ik zag al twee jonge dametjes met niet al te lage hakken leuk met hun dunne kontjes te staan wiebelen. Swingend ging de avond voorbij en de dame die ik had ontmoet op het diner keek mij tijdens een disconummer aantrekkelijk aan en stak haar linkerhand naar mij uit. Ik gaf blijk door ook mijn linkerhand te strekken en zo een waar dansje aan te gaan waar een aantal mannen bijna rood van werd op de wangen. Vriendschap sluiten is wat ik voelde toen ik haar hand in mijn hand kruiste en de monden om te kussen te ver waren verwijderd door de lang gestrekte armen van ons beiden. Ik wilde opeens iets voor haar doen maar in deze situatie was dat onmogelijk. Ik werd meegesleurd in haar dans waarbij haar voeten gewoon stil bleven op de kon. Haar haar was met stekeltjes strak getrokken en haar gezicht zag eruit als een jong meisje die zin heeft om heel flauw te lachen. Dat deed ze ook nu, wat mij in de war bracht. Na dat het disconummer zijn laatste beatritme had beëindigd, liep ik langs de menigte van staanders en dansers heen naar de bar om de laatste drankbon te consumeren.

Geen poging om het jonge meisje een drankje te gunnen wat in mijn gedachte was de taxi al in aantocht, om dan alleen mij te vervoeren naar een bekend station waarvan ik de naam even niet meer kende. Na het leegdrinken van het kleine glas nam ik snel mijn wit-blauwe tasje mee en liep direct naar de receptie om op een van de zitbanken plaats te nemen. De daar aanwezige receptioniste had ik al eerder opgemerkt en was ook nu nog aanwezig. Ik vroeg: "Is de taxi al aangekomen?" Zij zei: "Ik hem op jouw uitgekozen tijd besteld, dus erg lang kan het niet meer duren." Na enkele minuten zitten vroeg ik aan een voorbij-stappende mevrouw of ik met haar mocht meerijden als de taxi niet kwam opdagen. Dat vond ze in gedachten misschien wel goed, maar nu gaf ze geen blijk van waardering door snel de ingang van het hotel te bereiken en meteen aan te geven dat er al een zwarte taxi klaarstond. Ik schoot met een schok omhoog en stond met mijn benen recht omhoog, want als de taxi er al was moest ik niet te lang wachten. Een beetje verlegen liep ik haar achterna en zag ik in de helverlichte ingang van het hotel een zwarte Mercedes met zijn driepuntige ster blinkend in het donker. Snel moest ik rennen om de chauffeur niet al te lang meer te laten wachten in het natte gedruppel van de regen buiten zijn Mercedes-wagen. Met een verlegen kijk naar de straat zag ik links nog feestvierders en hartelijk gelach, dat hopelijk niet voor mij bestemd was. Eerder weggaan op een Reünie betekende niet dat het saai begon te worden. Ik moest straks nog een heel eind in de buitenlucht fietsen met lichten die nauwelijks op de weg schenen. Maar eerst maar eens naar het station.